De weg omhoog

Hans: Op de website gaat het over de UP Traplift en het bedrijf heet DeVi-Stairlifts. Hoe zit dit?

Dennis: DeVi is een combi van mijn voornaam en die van mijn broer Vincent. Deze naam is internationaal echter lastig uit te leggen. Het was geen handige naam om een product goed in de markt te zetten. Ik dacht, wat doet een traplift? Nou die gaat omhoog. Dus ik noemde hem de UP.

Hans: Ik las dat de bochtsegmenten jullie traplift uniek maakt. Hoe ben je tot het uitvinden van die bochtsegmenten gekomen?

Dennis: Ik heb eerst bij twee andere bedrijven gezeten waar ze de buizen buigen om trapliften te maken. Dan zie je zo’n vieze werkplaats waar ze allemaal aan het lassen en buigen zijn. Toen dacht ik, dit kan anders. Toen kwam ik eigenlijk op dit concept van bochtjes aan elkaar zetten. Het is best wel simpel, maar het bestond nog niet.

Hans: Hoe mooi is dat. Daar zijn jullie mee in de prijzen gevallen!

Dennis: Ja klopt, drie keer al. We hebben nu ook net in Frankrijk een prijs gewonnen. We verwachten dat we binnen 5 jaar marktleider zijn. Al zit de concurrentie ook niet stil, ik verwacht niet dat iemand iets kan bedenken wat niet onder het patent valt. Maar zeg nooit, nooit.

Wat doe je met soep?

Hans: Ik ben 8 jaar geleden gevraagd door een Duits bedrijf om iets te doen met digestaat. Dat is een afvalproduct van een vergister. Dit kon ik niet helemaal zelf. Daarom heb ik hulp gezocht in mijn netwerk bij een sterke cijfermatige man en later een hoogleraar microbiologie en gepromoveerde mensen bij hem. Als groep kwamen we tot de conclusie dat je niet zo zeer moet kijken naar de apparaten, maar je moet afvragen ‘wat doe ik met de soep?’. De kunst is om de mineralen uit de soep, het digestaat, te krijgen. Daar zit de waarde in. Er ontstond zo een hele groep waar Omnyacc bij aansloot. Xander Müller heeft een rol gespeeld in de financiering. Ook Rabobank en het Provinciaal Fonds PDENH, een speciaal fonds voor duurzame economie in NoordHolland, kregen interesse in ons project. Die volgden ons al
die tijd. We waren eigenlijk al beroemd zonder dat we wisten wat we precies gingen doen.

Dennis: Hoe zorg je ervoor dat je gas creëert uit dit hele proces?

Hans: Ik zal proberen om het eenvoudig te vertellen. We hebben drie silo’s. We beginnen in de eerste silo die hydrolysering heeft. Daar begint de verwerking van het groenafval en wordt het mengsel voorbereid om in de vergister te gaan. In de vergister zitten bacteriën. En die bacteriën vinden datgene wat wij erin stoppen lekker. En die werken dat om tot gas.

Dennis: Die gaan methaan uitstoten.

Hans: en C02.

Dennis: En dat vormt biogas. Hoe wordt het dan groen gemaakt?

Hans: Wij hebben een bestaande installatie gekocht voor het scheiden van C02 en methaan.

Dennis: Wat is het verschil met de vergister in bijvoorbeeld Hensbroek?

Hans: Er zijn veel overeenkomsten, maar ik denk vooral de duurzame inslag. Met name het combineren van het opwerken van C02 met een biovergister is uniek. Wij willen ook algen gaan kweken. Je stopt C02 in een algenreactor en die algen eten die C02 op en reproduceren zich in 8 uur. Die algen kun je dan oogsten.

Dennis: En waar gaan jullie heen met Sustenso?

Hans: Het doel is natuurlijk om deze installaties, die 1,5 hectare beslaan, goed te laten lopen. De volgende stap is om via een algenreactor spirulina te maken. Spirulina is een voedingssupplement. En we gaan nu verder onderzoeken wat je er nog meer van kunt maken.

De trapliften in rollen

Hans: Je zit al lang in de trapliften. Hoe ben je erin gerold? 

Dennis: Ik was eigenlijk altijd al heel eigenwijs en heel zelfstandig. Toen ik drie jaar was stapte ik zelf de bus in om mijn vader van zijn werk te halen. Het ging natuurlijk niet goed, de politie werd gebeld en zo zat ik in een politieauto en op het politiebureau. Ik vond het hartstikke mooi. Op mijn elfde werkte ik al voor een bedrijf die stoomtreinen opknapte. Op mijn veertiende haalde ik een stoomtrein op in Duitsland. Mijn ouders vonden het nooit raar dat ik dat deed. Uiteindelijk krijg je daar veel zelfstandigheid van. Nu nog helpt dit mij. Via een detacheringsbureau kwam ik bij Handicare, de grootste leverancier van trapliften ter wereld, terecht. Ik ontwierp daar de trapliften.

Hans: Waarom ging je daar weg?

Dennis: Het bedrijf werd steeds groter. Het werd overgenomen door een investeringsmaatschappij. Ik ging van producten ontwikkelen, naar inkopen doen. Een tijd heb
ik naar China heen en weer gevlogen om daar spullen in te kopen. Maar uiteindelijk wil je als ontwikkelaar nieuwe dingen bedenken. In China zag je al veel van die elektrische fietsen en ontstond het idee voor een elektrische kruiwagen. Dus ik heb zo’n wiel laten maken en meegenomen in het vliegtuig. Ik kocht een kruiwagen, zette dit wiel erin, maakte een
off erte, stelde een geheimhoudingsverklaring op en belde daarmee de grootste kruiwagenfabrikant in Nederland op. Dit leverde een deal van 250 kruiwagens op. Met familie zijn we wekenlang bezig geweest!

Hans: Is dat de start van jouw ondernemerschap geweest?

Dennis: Jazeker, al voelde het ook al zo bij het ontwikkelen van de traplift. Ik heb in 2006 mijn eigen bedrijf opgericht, terwijl ik nog bij Handicare werkte. Trapliften kon ik niet gaan maken, daarom zijn we begonnen met elektrische kruiwagens. Vanuit dit idee ontstonden de bierfietsen en later de fietstaxi’s. De bierfiets bestond al wel, maar wij hebben de elektromotoren erin gezet om te zorgen dat ze geen files meer veroorzaakte in Amsterdam. Ook hebben we nog broadcastsystemen gemaakt en dat doen we nog steeds.

Hans: Wanneer ging je zelf trapliften maken?

Dennis: Ik had alles voor elkaar bij Handicare. Ik kon alles krijgen wat ik wilde en doen wat ik
wilde, maar uiteindelijk wilde ik toch iets helemaal voor mezelf. In 2011 ben ik daar gestopt en in 2016 kon ik zelf aan de slag met trapliften. Ik heb mij eerst gefocust op andere producten, maar uiteindelijk gaat het toch weer kriebelen. Het is geen sexy product, maar wel iets wat mensen gewoon nodig hebben, waar niet heel veel concurrentie in is en waar ik heel veel van weet. Dus het was heel makkelijk om daarin verder te gaan.

Hans: Waarom gaat jouw hart er wel harder van kloppen?

Dennis: Dat komt omdat er veel techniek in zit. Het lijkt misschien een heel simpel product, maar dat is het uiteindelijk niet. We hebben meerdere geïnteresseerde bedrijven gehad om het concept te kopen. Je krijgt een bak geld en dan? Leuke dingen doen ja, en dat is voor mij een eigen bedrijf. Dus waarom weer iets nieuws starten als je plezier hebt in wat je nu doet.

Uitdagingen genoeg

Hans: Welke uitdagingen ben jij tegen gekomen?

Dennis: Het vermarkten van het product. Eerst probeerden we zelf de sales te doen, maar al heel snel zijn wij dealers gaan zoeken. Die waren heel enthousiast en die kochten gelijk onze liften. Daarnaast hadden we in het begin nog niet genoeg geld om alles gelijk te verbeteren. Je moet iedere keer weer een beetje cash genereren en daar kun je weer een stap mee zetten. Alles moet kloppen en er goed uitzien.

Hans: Dat is bij ons precies hetzelfde. Je hebt een standaard product dat geld genereert en waaruit je nieuwe dingen kunt financieren. Hoe komen jullie aan die dealers?

Dennis: Op beurzen voornamelijk. De wereld van trapliften is niet zo groot. Zij zijn allemaal op zoek naar een systeem zoals dit, omdat het herbruikbaar is. Ook kun je het systeem dezelfde dag leveren en installeren, want je maakt eigenlijk alles bij de klant op maat en alle onderdelen liggen bij de dealer op voorraad. En die andere liften hebben een levertijd tot wel 12 weken.

Hans: Ook wij hebben een partij die in de verkoop van groen gas gespecialiseerd is en alle spelregels kent. In alles moet je zorgen dat je kwaliteit hebt. Dat geldt ook voor dit soort partijen, want dat rendeert. Dat neemt ook zorg weg. Dan kun je je aandacht aan andere dingen besteden.

Dennis: Waar zitten jouw uitdagingen?

Hans: De innovatie zit niet in gas maken. We willen naar een hogere productie, maar dat is gewoon een beetje meer van hetzelfde. Wij kijken nu alles staat verder naar de mogelijkheden. Er is zoveel meer mogelijk dan 10 jaar geleden gedacht. Kunnen we het biogas ook gebruiken om bijvoorbeeld waterstoffen te maken? Duurzaamheid daar is ons hele bedrijf van doortrokken, we willen maatschappelijke betekenis geven. Als je een installatie neerzet dan moet het gelijk 1,5 hectare zijn, want anders kan het niet uit. Dat betekent toetsen en faseren. Dat is mijn rol. Zonder plan geen investering.

Grip houden op de organisatie

Dennis: Wij hebben veel geld zitten in voorraden. Dat heeft te maken met de elektrocomponenten die niet altijd leverbaar zijn. Er zitten handelaren tussen die de hele badge opkopen van de fabriek en dit dan tegen woekerprijzen verkopen. We hebben nu een collega die de hele dag zoekt of er componenten te verkrijgen zijn. Het is voor ons essentieel dat we elk onderdeel hebben. Zonder dat ene onderdeel van de 1.000 kan ik geen lift maken, niet uitleveren en komt er ook geen geld binnen. Hoe zit dat bij jou Hans?

Hans: Belangrijk is dat je een visie hebt en die met elkaar deelt en helder hebt. Je moet iedereen de gelegenheid geven om zijn rol te spelen. Dan is het ook belangrijk dat je goede mensen hebt. Als iemand ergens mee bezig is moet je er blind van uit kunnen gaan dat het goed gebeurt. We komen geregeld bij elkaar. Ik bemoei me niet met inhoudelijke zaken. Ik kijk of de mensen met de juiste dingen bezig zijn en hou me bezig met de zakelijke kant, voornamelijk financieel. Zo’n proces daar gaat heel veel geld in om. Daar moet je goed mee om gaan en zelf niet teveel opmaken. Dat zien aandeelhouders. Dat zien financiers. Je moet soms wel even de handrem aantrekken, alle cijfers weer op een rij zetten. Daar is Omnyacc natuurlijk ook belangrijk in. Op het moment dat wij in Visionplanner (dashboardingsoftware) in beeld krijgen hoe die cashflow loopt kan ik dit laten zien aan de aandeelhouders.

Dennis: Wij gebruiken ook Visionplanner. Dan kun je zien wat wel of niet kan. Bij een klein bedrijf heb je het allemaal nog zelf in je hoofd zitten. Op een gegeven moment wordt het groter en zie je niet iedere verkooporder meer voorbij komen.

Hans: Wij kunnen zien welke marges we hebben. Dat neemt een hoop zorgen weg.

Zin in de toekomst

Hans: We hebben vier mensen boven de 70 die allen heel vitaal zijn. Er zit heel veel potentie in die mensen. Wel moeten we binnen nu en twee jaar het bedrijf omvormen. De oude knakkers mogen zeker spiegelen en nieuwe kans aandragen, maar zich niet overal meer mee bemoeien. Ook voor mij moet er een opvolger komen. Dan heb ik straks tijd om te reizen, mijn geest even helemaal leeg maken. 

Dennis: Samen beslissen met een hele groep mensen zou ik best wel lastig vinden. Ik zit hier met een fantastisch team dat vaak vanaf het begin bij ons is en alles voor elkaar krijgt, maar ik kan mijn eigen stempel er meer op drukken. Samen met hen wil ik marktleider worden! Een tip vanuit mij? Ik denk altijd doorgaan. Hoe harder ze zeggen dat iets niet gaat lukken hoe beter het gaat. Op het moment dat sommigenzeggen dat het gaat lukken dan maak ik mij pas zorgen!